Jakin 261

Bertsolaritza gorputz bidezko performance gisa eta praktika diskurtsibo gisa aztertzen da, eta bertsolariek esateko eta hitzaren bidez eragiteko dituzten baldintzez egiten da gogoeta. Bereziki diskurtso ez-hegemonikoak plazaratzeak sortzen dituen kriki-krakak jorratuz, bertsogintza aztertzeko interpretazio marko baterako aldamioak proposatzen dira.

Bertsoaren eta fikzioaren arteko harremana aztertzen da. Fikzioa sortzerakoan bertsolari-entzule paktuak zein sinesgarritasunak duten eraginari buruz hausnartzen da, baita hizkuntzak eskaintzen dituen baliabideei buruz ere.

Gai-jartzaileei aitortzen zaien boterea, exijitzen zaizkien lanak, haien jarduna eta gorputza entzuleak nola jasotzen dituen... azaltzen da. Eta, batez ere, horrek guztiak gai-jartzailetzaren feminizazioarekin daukan loturari buruzko hipotesiak mahaigaineratzen dira.

Maite Berriozabalekin izandako elkarrizketa testu batera ekartzeko ahalegina egiten da. Autorearen eta bien artean aztertzen dira gai-jartzaileen jarduna, bertso saioetako parte-hartzaileen arteko botere harremanak eta konpartituak diren sentsazio eta hausnarketa batzuk.