Kultura

Hein handi batean, amaierek eman ohi diote zentzua gure istorioei, eta horietan gure burua kokatzeko aukerari. Edo behintzat sinesmen horrek sostengatzen du, askorentzat, denboraren gezian aurrera jarraitzeko gaitasuna eta indarra, azken ebazpenerantz, bakea ekartzeko gai izango dena, erresoluzioa. Amaieratik hastea teknika eraginkorra da, bertsolaritzan zein argudiaketa akademikoan ikasten den bezala. Historialari eta filosofoek ohartarazi digute historia irabazleek kontatzen dutela, hau da, atzekoz aurrera sortzen dela. Kontatzearen bidean esan nahi dena transformatzen uztea, amaieraren ondorio finalaren boteretik askatuta ibiltzea, askoz gutxiagotan esploratzen dugun bidea da.

Ezin konta mamuk habitatzen dute munduko ibilbideen erregistro birtuala, ezustean eta baimenik gabe harrapatutako momentuetan. Hunkigarria deritzote fenomenoa bizi izan duten hainbatek, baina badago ezinegona sortzen duen zerbait birtualitatean gordetako etengabeko erregistroak duen efektu fantasmatiko horretan, heriotzaren eta bizitzaren arteko dialogoaren intimitatea kontaminatzera iristen den inbasioaren aztarna, esperientzia existentzialaren eta teknokonpainia erraldoi baten datu-basearekiko mesfidantza justifikatuaren talka. Nor da, munduaren erreprodukzio birtual pribatizatuaren dimentsioan, kapturatutako oroimenaren jabe?

Duela aste batzuk gertatu zen. Txikitatik izan dudan gaixotasun kronikodunontzako baliabideak eskaintzen dituen elkarte baten bitartez kontaktatutako psikologa batekin saioan nengoen, online. Ulertezina egiten zitzaidan insistentzia batekin galdetzen zidan ea zenbatero ateratzen nintzen kalera, kafe bat hartzera espezifikoki, momentuan pairatzen ari nintzen antsietate eta ezinegonarentzat erremedio transzendentala izango balitz bezala. Galdetu nionean ea zergatik halako garrantzia kanpoan edo barruan egote horri, erantzun zidan: «Bizitza kanpoan dagoelako».