2014-05-14 Bloga
Diskurtsoan ere, horrenbestez, nolabaiteko sintesia beharko dugu, tankeraz eta doinuz elkarren artean oso desberdinak izan litezkeen mezuen artean. Gogoan izanda sintesia ez dela bataren erdia gehi bestearen erdia. Uneak, hartzaileak, gaiak eta bestelakoek aginduko dute noiz, zer eta nola esan behar den, menutik zer hautatu behar den. Ez nuke, behintzat, aldez aurretik eta dogma gisa bata edo bestea, diskurtso «positiboa» edo diskurtso «iluna» alegia, hobetsiko.
Eta, bidenabar esanda, sintesiak euskalgintzaren jardunean ohiko irizpidea izan beharko lukeela ere esanen nuke, eta estrategiaren abiapuntuko oinarri filosofikoa: sormena behar du euskararen normalizazioak, festa, sentimendua, askotariko motibazioak, emozioak… baina baita planak, dekretuak eta hizkuntza politika normatiboa ere. Dikotomiarako dugun joeratik harago, gustuko eta ez hain gustuko ditugun osagaiak sintetizatzen jakin beharko genuke, euskararen hobe beharrez, euskal hiztunen hobe beharrez azken batean.